My Life in a Post! - Η Ζωή μου σε μια Ανάρτηση!

(Η ανάρτηση αυτή γίνεται με αφορμή ένα σχόλιο που άφησε η Κική από το ΕΚΦΡΑΣΟΥ στο χτεσινό μου post).

(This post is in response to a comment on my yesterday's post, left by Kiki from the blog EKFRASOU. You can see the english version here).

 

Γειά σας!

Με λένε Χριστίνα! 

Καλωσήρθατε στο blog μου.

Γεννήθηκα στις 31 Δεκεμβρίου 1972 (ναι καλά διαβάσατε, ήμουν από τα τελευταία μωρά της χρονιάς) σε έναν τόπο πολύ μακρινό. Down under (όποιος ξέρει που είναι αυτό κερδίζει). Από τότε ήμουν παιδί της υπομονής μιας και βγήκα με μια εβδομάδα καθυστέρηση (με περίμεναν Χριστουγεννιάτικη). Κάπου στα οχτώ οι γονείς μου αποφάσισαν να επαναπατριστούν. Από τότε βρίσκομαι εδώ. Συγκεκριμένα στην Κρήτη με κάτι μικρά διαλείμματα στο ενδιάμεσο.

Στα δεκαοχτώ μου συνέβησαν δύο σπουδαία γεγονότα. Έδωσα πανελλήνιες όπου πέτυχα στο Τμήμα Λογιστικής του Τ.Ε.Ι. Θεσσαλονίκης και παράλληλα ερωτεύτηκα. Δάγκωσα για καλά τη λαμαρίνα. Αντικείμενο του πόθου μου, ο Μανώλης. Ας μην μπω στις λεπτομέρειες της γνωριμίας. Η ουσία είναι ότι δάγκωσε κι αυτός τη λαμαρίνα και μετά από ατέλειωτα χιλιόμετρα (είχαμε κάνει τη διαδρομή από και προς Θεσσαλονίκη, Χανιά - Χαλέπα) και ένα πτυχίο περάσαμε την κουλούρα. Είμασταν κι οι δύο 24.

Στα 29 γίναμε για πρώτη φορά γονείς και στα 32 για δεύτερη. Πολλές φορές μένω και χαζεύω τα παιδιά σκεπτόμενη πως είναι το μεγαλύτερό μου "δημιούργημα". Είναι 100% δική μου "εφεύρεση". Άντε και με λίγη βοήθεια από τον μπαμπά και τη φύση.

Κι ερχόμαστε στο blogging. Το 2008 στα πλαίσια της "κανονικής" μου δουλειάς παρακολούθησα ένα σεμινάριο σχετικά με τη χρήση του διαδικτύου ως εργαλείου. Εκεί ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τα blogs. Μαγεύτηκα αλλά δεν είχα θέμα. Το blogging έμενε προς το παρόν στην άκρη. 

Το 2009 παρακολούθησα σεμινάρια κατασκευής χειροποίητου κοσμήματος. Ξεκίνησα να φτιάχνω (εδώ μπορείτε να διαβάσετε για το πρώτο κομμάτι που έφτιαξα ποτέ). Ήταν λυτρωτικό, αγχολυτικό. Έκανα δώρα σε φίλες. Δεχόμουν παραγγελίες. Χρειαζόμουν όμως  έναν μόνιμο χώρο να εκθέτω. Και θυμήθηκα τα blogs. Αποφάσισα έτσι να ενώσω την τέχνη με την τεχνολογία (ο "νόμος της έλξης" στην περίπτωσή μου λειτούργησε).  

Κι έρχομαι στο σήμερα. Δεν ξέρω που πάω με το κόσμημα. Χρόνο με το χρόνο οι ώρες της ημέρας δείχνουν να περιορίζονται όλο και περισσότερο. Δυο παιδιά και μια "κανονική" δουλειά δεν είναι και πολύ εύκολη υπόθεση. Το blogging όμως "καλά κρατεί" όπως λέει και η φίλη μου η Έφη από το Sweet Home Designs. Και θα ήθελα να μπλογκάρω για πολλά χρόνια ακόμη.

Εκτός από τον άντρα, τα παιδιά μας, τους γονείς μου, τους φίλους μου, την τέχνη και το blogging θα ήθελα να σας αναφέρω και κάποια μικροπράγματα της καθημερινής μου ζωής που αγαπώ. Π.χ τα φορέματα που τα συνδυάζω πάντα με μεγάλα και εντυπωσιακά κοσμήματα.

    Αγαπημένα σκουλαρίκια (τι κι αν είναι λίγο βαριά)

    Αγαπημένα δαχτυλίδια (όλα δώρα του αντρός μου)

    Αγαπημένα βραχιόλια (όσο πιο πολλά τόσο πιο καλά)

Δεν πίνω πολλούς καφέδες και προσπαθώ να μην καπνίζω (πότε πότε με την παρέα μου ξεφεύγει). Από ποτά προτιμώ τα ελαφριά κοκτέηλ, όπως mohito και καεπιρίνια. Τρελλαίνομαι για ταξίδια μακρινά και ονειρεμένα, αν και οι δυσκολίες των καιρών δεν μου το επιτρέπουν τα τελευταία χρόνια (η αλήθεια είναι οτι φοβάμαι λίγο και το αεροπλάνο, μάλλον επειδή δεν έχω τον έλεγχο). Μιλώντας για έλεγχο, αγαπημένο μου μέσω μεταφοράς είναι το αυτοκίνητο. Μπορώ να οδηγώ ώρες ή να με πηγαίνουν βόλτα με το αυτοκίνητο για ώρες.

Αγαπώ τη γνώση και τη σκέψη, το διάβασμα, τη μουσική και το χορό.

Αγαπώ τους αριθμούς, τα ζώα και τα Σαββατοκύριακα (φαντάζεστε γιατί).

Θα μπορούσα να προσαρμοστώ και να ζήσω σε οποιαδήποτε ειρηνική χώρα του κόσμου αρκεί να είχα μαζί μου την οικογένειά μου.

Αυτά! 

Ελπίζω να σας κάλυψα και εύχομαι να μην σας κούρασα. 

Περιμένω σχόλια.

Φιλιά πολλά!!!

ΥΓ 1). Σας χρωτάω μια φωτογραφία μου (έτσι, για να ολοκληρωθεί το βιογραφικό), αλλά μέχρι να βγάλω μια καλή αρκεστείτε σε αυτήν εδώ.

UPDATE 16/11/2014:

ΥΓ 2). Και για να μην το ξεχάσω το FauxBilicious διαβάζεται: Φομπιλίσιους, οκ?