Ψηφιακές Γειτονιες: Ήμουν κι εγώ εκεί!!!!!

Πως νοιώθει ένα παιδί που μόλις έχει δει ή έχει ζήσει κάτι πρωτόγνωρο, κάτι μοναδικό στα μάτια του, και θέλει να τρέξει να το πει στη μαμά, το μπαμπά, τον παππού ή τη γιαγιά? Έτσι νοιώθω κι εγώ αυτή ακριβώς τη στιγμή. Η στιγμή είναι 8 και 35 πρώτα λεπτά κι έχω μόλις μπει στο καράβι της επιστροφής στα Χανιά. Έχω πάρει ένα φυσικό χυμό πορτοκάλι για να γεμίσω και πάλι ενέργεια ώστε να μπορέσω να μεταφέρω στο χαρτί "λέξεις" που άκουσα σήμερα και φοβάμαι μην τις ξεχάσω. "Λέξεις" που θα μεταφέρω κάποια άλλη στιγμή στον υπολογιστή όταν θα είμαι πλέον στα Χανιά και θα έχω τελειώσει με όλες τις οικογενειακές υποχρεώσεις της ημέρας. Αλλά βλέπω οτι δεν σας έχω πει ακόμα τι είναι αυτό που έζησα σήμερα και θέλω με τόση ανυπομονησία να μοιραστώ μαζί σας. Σήμερα 20 Απριλίου 2013 έκανα ένα ταξίδι αστραπή στην Αθήνα ειδικά για να παρακολουθήσω ένα συνέδριο. Το 1ο Διαδραστικό Συνέδριο για γονείς -και όχι μόνο- bloggers που οργάνωσαν οι Ψηφιακές Γειτονιές.

Καταλαβαίνετε λοιπόν οτι για άλλη μια φορά δεν θα αναρτήσω κόσμημα. Το κάνω πολύ τώρα τελευταία. Ίσως αυτό να αποκαλύπτει κάτι. Την αγάπη μου για το γράψιμο που ανέκαθεν είχα. Σιγά σιγά αυτή η αγάπη βγαίνει στην επιφάνεια. Ίσως γι' αυτό να είχα μια κλίση προς το blogging. Εντάξει, στην αρχή βρήκα το θέμα: την έκθεση των χειροποίητων κοσμημάτων μου που ήταν η αφορμή να ξεκινήσω το FauxBilicious. Στη συνέχεια όμως ίσως υπερισχύσει η ανάγκη να bloggaρω ακριβώς επειδή θέλω να γράφω. Ίσως πάλι να το βλέπω σαν την πραγματοποίηση μιας υπόσχεσης που έδωσα νοερά σε ένα αγαπημένο πρόσωπο που έφυγε απο τη ζωή πολύ πρόσφατα ..... Ίσως το γράψιμο να είναι η ψυχοθεραπεία μου. Βλέπετε γείτονες bloggers έχουμε όλοι πολλά κοινά μεταξύ μας. Τουλάχιστον εγώ αυτό κατάλαβα. Είμαστε όλοι ρομαντικές "ψωνάρες". Οι φίλοι αλλά και όσοι με γνωρίζουν μου προσάπτουν πολύ συχνά το χαρακτηρισμό της ρομαντικής. Ακόμα και άνθρωποι που δεν με ξέρουν πολύ καλά αλλά έχουν επισκεφθεί το FauxBilicious έχουν χαρακτηρίσει ρομαντικό το γράψιμό μου. "Ψωνάρα" είμαι γιατί έχω το θάρρος-θράσος (πείτε το όπως θέλετε) να δημοσιεύω τις δημιουργίες μου και να μου δίνω τα credits. Το σίγουρο πια είναι οτι δεν είμαι η μόνη ρομαντική "ψωνάρα" στον απέραντο κόσμο του internet (ελπίζω να μην μου κάνει κανείς fellow blogger μήνυση για συκοφαντική δυσφίμηση). Όλοι όσοι είμαστε ψηφιακοί γείτονες με τα ωραία blogoσπιτάκια μας έχουμε πάνω κάτω τις ίδιες αγάπες, τις ίδιες ανησυχίες, την ίδια θέληση να γράψουμε, να δημοσιεύσουμε και να διαβαστούμε χωρίς να έχουμε σκεφτεί πρώτα τις συνέπειες. Απλά νοιώθουμε οτι έτσι θέλουμε να κάνουμε.
Στο Συνέδριο έκανα και κάποιες γνωριμίες. Όχι πολλές. Δεν φημίζομαι ούτως ή άλλως για την κοινωνικότητά μου. Το δουλεύω όμως. Και θεωρώ οτι πρέπει να αναφέρω αυτές τις γνωριμίες γιατί δεν θέλω να τις ξεχάσω και θέλω να κρατήσουμε επαφή. Πρώτη γνωριμία η Νατάσσα. Blogger απο το 2006, τότε που εγώ δεν είμαι σίγουρη αν γνώριζα καν την ύπαρξη του blog, λογίστρια στο επάγγελμα και  με καταγωγή απο Κρήτη! Αν είναι δυνατόν, πως έγινε αυτό? Να γνωριστώ με μια λογίστρια (είμαι κι εγώ απο αυτό) και μάλιστα απο Κρήτη. Στη συνέχεια κατά τη διάρκεια των πρώτων ομιλιών "έτυχε" να καθήσω  δίπλα σε μια άλλη συμπατρίωτισσα. Εντάξει, τώρα που το σκέφτομαι είναι λίγο spooky. Απο τους μετρημένους Κρητικούς που ήταν στο συνέδριο εγώ έκατσα ακριβώς δίπλα στην Ελένη απο το "Πως έγινα μάνα" η οποία τυγχάνει να είναι και Χανιώτισσα! Τι να πει κανείς. Το σύμπαν είναι μεγάλο. Οι ομιλίες που ακολούθησαν έγιναν απο ανθρώπους που πραγματικά δείχνουν να χαίρονται με αυτό που κάνουν. Κι εγώ το σέβομαι πολύ αυτό. Από όλους αυτούς τους καταπληκτικούς ανθρώπους θέλω να ανφερθώ ιδιαιτέρως στην Κατερίνα απο το "Kapa. Μe without you... tea without a biscuit". Στην Κατερίνα νομίζω οτι οφείλω μια συγγνώμη που δεν τη διαβάζω όσο θα ήθελα. Γιατί μετά απο την ομιλία που άκουσα είμαι σίγουρη πως θα θέλω να τη διαβάζω πολύ. Φανταστείτε μια τέτοια εμπνευσμένη ομιλίτρια τι βγάζει στο γραπτό λόγο. Ή μάλλον οι fellow bloggers το γνωρίζουν. Εγώ το έμαθα τελευταία. Η Κατερίνα έλαβε το θερμότερο χειροκρότημα απο όλους και για πρώτη φορά εγώ σαν Χριστίνα αισθάνθηκα την ανάγκη να συστηθώ σε κάποιον άγνωστο, όπως ήταν η Κατερίνα για μένα μέχρι εκείνη τη στιγμή. (Μια μικρή παρένθεση εδώ. Η σαϊτα που έλαβα ήταν απο την Αλκμήνη και έγραφε LOVE. Αλκμήνη αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές περιμένω να επικοινωνήσεις. Stop). Μια άλλη blogger που ήθελα πολύ να γνωρίσω γιατί μοιράζεται την ίδια αγάπη με μένα για το κόσμημα είναι η Αγγελική απο το "Pour Angelique". Η Αγγελική εμφανησιακά ήταν αυτό που φανταζόμουν. Μια ψηλόλιγνη, σοβαρή κοπέλα που φόραγε ένα απο τα καταπληκτικά κολιέ της απο νήμα. Τι άλλο να σας πω? Για ποιόν άλλο να σας γράψω? Για τις μαμάδες αλλά και τον μπαμπά blogger που μίλησαν στα panel? Για τις δύο ωραίες δυναμικές blogger απο το Ηράκλειο στις οποίες δεν κατάφερα να συστηθώ γιατί κάποια στιγμή άρχισε να με κυνηγάει ο χρόνος? Η μια εκ των δύο κυριών είναι συνιδρύτρια του papaki.gr που θα επισκεφθώ ηλεκτρονικά σύντομα γιατί μια απο τις αποφάσεις που πήρα σε αυτό το συνέδριο είναι να αποκτήσω Domain Name.
Συμπεράσματα: Νομίζω οτι το πιο βασικό συμπέρασμα που εγώ τουλάχιστον έβγαλα σαν νέα blogger, μόνη που ψάχνεται στον απέραντο κόσμο του διαδικτύου είναι οτι οι bloggers έχουν δύναμη. Μας θέλουν βρε παιδάκι μου. Γιατί γράφουμε την αλήθεια. Και οι αναγνώστες μας το γνωρίζουν αυτό. Και το σέβονται. Και μας ακολουθούν. Και οι εταιρείες το γνωρίζουν αυτό. Και το σέβονται. Και μας χρησιμοποιούν (με την καλή έννοια).
Ήρθε όμως η ώρα να κλείσω. Και θα κλείσω "οσκαρικά".
Θέλω να ευχαριστήσω τους διοργανωτές του συνεδρίου γιαυτή την καταπληκτική διοργάνωση. Ο χώρος ήταν καταπληκτικός, τα πρωινά, δεκατιανά, μεσημεριανά, απογευματινά, οι καφέδες , οι χυμοί και τα λοιπά ήταν όλα υπέροχα. Ευχαριστώ που φρόντισαν να έρθουμε κοντά όλοι εμείς που μοιραζόμαστε τον ίδιο ενθουσιασμό, το ίδιο πάθος για το blogging. Ευχαριστώ τους εθελοντές που ήταν εκεί και έλειναν όλες μας τις απορροίες. Ευχαριστώ που με κάνατε να καταλάβω οτι ο χρόνος που περνάω μπροστά απο τον υπολογιστή και πίσω απο τη φωτογραφική δεν είναι χαμένος. Γιατί στο κάτω κάτω το γουστάρω. Ευχαριστώ όσους μου κάνετε follow, όλους όσους θα μου κάνετε follow και ελπίζω πως θα συνεχίσετε με ακόμα μεγαλύτερο ενθουσιασμό όπως ξέρω πως θα κάνω εγώ με τα δικά σας blog. Και τέλος ευχαριστώ τον άντρα μου που φροντίζει τα παιδιά μας όταν η μαμά λείπει σε ταξίδι για δουλειές (έτσι για να μην λένε κάποιοι οτι δεν τους αναφέρουμε ποτέ!).
Ραντεβού σε επόμενη ανάρτηση!

 

Υ.Γ. Ελπίζω οι λέξεις μου να ήταν αρκετά περιγραφικές ώστε να μην σας έλειψαν οι φωτογραφίες